miércoles, 20 de diciembre de 2006

Auga ó prezo de viño, bodas de Canaan??


Auga, fonte de vida.

O Planeta Terra está formado nas súas ¾ partes por auga, ó igual que o ser humán. Cae do ceo, ás veces de forma incontralada i en diversos estados. Discorre polas correntes dos ríos ata chegar ós mares e océanos. En cada momento da nosa vida está presente, ainda que, cada vez máis, corre perigo de escasear. Parece, pois, mentira, que un dos elementos máis importantes que forman o noso planeta sexa no caso que nos ocupa, motivo de discordia e polémica na vila de Samos.

Nos últimos meses ven sendo motivo de noticia case diaria nos xornais da provincia, así como de “chascarrillo” e comentario de veciño o feito de que o Excelentísimo Concello esixe o pago de 360€ ós samonenses en concepto de enganche e contador da “nova “ instalación de traída de augas. “Nova” traida existente dende os anos 50. (Será isto ó que se refiren con “memoria histórica”). O pago de dita cantidad molesta ós veciños tanto polo desembolso monetario correspondente, que consideran excesivo, habida conta que en cidades coma Lugo ascendé só a 70€, coma polas formas un tanto trasnoitadas, pertencentes a outros tempos xa esquecidos, coas que se trata ó pobo neste caso. Refírome ó desprezo ás opinions dun grupo de veciños que trata de forma lexítima de defendé-los seus dereitos, así como a certas amenazas a outros para que paguen de forma inmediata e sen rechistar. Non vou a entrar en defectos de forma á hora de facer efectivo dito pago, que non queda xustificado mási que por un recibo de banco, sen que existan as debidas autorizacións de industria para os contadores, facturas do Concello por dito servizo, da empresa instaladora, etc. Unha auténtica opereta, bueno, unha máis das que organiza esta institución.

Pero insisto, o que máis indignou ós veciños e provocou as reaccións conocidas, son as formas que se utilizaron por parte do Concello e que chegan a rozar actitudes case fascistas. Isto, por exemplo, vese en certos comentarios que fan operarios do Concello acerca de certos cortes que se fan, e feitos quedan, e a ver quen é o “macho” que se opón. Señores, por favor, que as cousas en democracia non se fan así. Dí a Constitución Española que o poder reside no pobo, que é quen vota ós seus representantes para que os representen, para que os defendan, para que lexítimamente xestionen os cartos de todos de forma responsable, porque de non ser así, acábarase convertendo a Samos en “la Marbella gallega”, e non o digo polas praias nen o clima, e tampouco pola xestión urbanística (¿Ou si?).

Pero sigamos cargando o carro dos despropósitos. Unha desta amenazas, que se fixo efectiva, foi ó mesmísimo Cuartel da Garda Civil desta localidade. Esta institución, señores do Concello, é un servizo ós cidadáns dos poucos que quedan en Samos (ainda que ó paso que levamos, creo que será un dos últimos), tanto no ámbito da propia seguridade como para realizar determinadas xestións que, de non estar aquí, terían que realizarse en Sarria, Lugo, Monforte ou donde queira que nos manden. Creo que non é de recibo o trato que se lles deu (tamén con certos comentarios dos “balillas” de mono azul), tendo en conta que o tema da Benemérita en Samos xa está candente por outras polémicas. Perderase o Cuartel, seguro, verémolo axiña. Primeiro as urxencias, despois a Garda Civil, despois Correos, e por último o Colexio Público.

Pero a guinda deste pastel institucional púxose esta semana pasada. Despois da esixencia ameazante de pago, previa comunicación postal con acuse de recibo (agora respétanse as formas ó máximo), despois das ameazas e cortes exemplarizantes “para escarmiento público”, despois de todo isto, resulta que a auga da “nova i excelsa traida de augas” NON É POTABLE. Si señores, os veciños non poden bebela porque sae con terra, dá mal olor, e por si fora pouco, intoxica a unha ducia de alumnos do Colexio Público, que ten que mercar auga embotellada. A outra institución que nos queda no pobo, que cumplirá os seus 25 anos de existencia dentro de pouco, que reprentou un día a ilusión dun nutrido grupo de alumnos, de pais e de profesores, que representa ós futuros cidadáns de Samos, tamén se ve ameazada por unha auga ASQUEROSA, con maiúsculas. ¿Coñecen a palabra VERGOÑA, señores do Concello?. Creo que non . Porque a máis mínima das dignidades humanas, da que estou seguro que carecen, sentiríase avergoñada ante esta situación. Non só pretenden financiar os “actos culturais” dos que se veñen facendo eco nestes últimos anos, consistentes en rendirlle pleitesía ó señorito de Lampazas cos cartos dos veciños, senón que ademáis fano con métodos fascistas e ainda por riba nin siquera son capaces de ofrecer un servizo adecuado de augas. Ó mellor é que pretenden acelerar ainda máis o alarmante descenso da poboación deste Concello, contaminando á xente. Así, deste xeito, xa non haberá que ofrecer servizos, porque non haberá a quen. Pero coidado, que tamén se perden concelleiros co descenso poboacional, así que a bicoca vaise acabando.

Non vou negar o que se fixo por Samos nestes últimos anos, non vou negar que se adecentou o aspecto da vila, que se puxo unha iluminación pública adecuada, que o pobo en xeral está mellor que hai quince anos, pero si quero deixar claro que se o Sr. Alcalde quere retirarse desta, non buscou a mellor forma de facelo, salvo que quiera emular a Aznar e sair pola porta de atrás. Isto leva cara de parecerse ó conto da vaca que daba moito leite pero que dunha patada derramaba o balde polo chán. Apelo ó sentido común, se lles queda algo, para que esta situación chegue a bon porto, co consenso dos veciños e o Concello, e sobre todo que o servizo sexa adecuado, que cos cartos poderase xogar, pero coa saúde de todo un pobo non. E de non tomar medidas, caiga sobre o Excelentísimo Concello todo o peso da xustiza, que quizás sexa ó final quen teña que resolver este conflicto.

Bena20.000? Buena estrategia del Concejo


Me gustaría hacer una reflexión que, estoy seguro, más de un vecino de esta ciudad también se habrá hecho, y con ello me gustaría despertar alguna conciencia, desde este humilde, pero no por ello menos digno, puesto de vecino que me ha tocado vivir.

En estos días de principios de junio, hemos recibido en nuestras casas carta del Excelentísimo Ayuntamiento. Como siempre, y antes de abrirla, nos esperamos el consabido desembolso ya que las cartas de nuestro amado Concejo no suelen ser felicitaciones de onomástica o cosa similar pero, como sufridos contribuyentes y buenos vecinos, nos disponemos simplemente a constatar el antes citado pago. Pero este año nos reservaba el destino una ingrata sorpresa. Con gran estupor nos encontramos que el Impuesto sobre Vehículos de Tracción Mecánica había subido nada menos que 26 euros con respecto al ejercicio del 2004. Tras un primer momento de enfado, dado que la subida no es moco de pavo, pasamos a la fase de tranquilidad, pensando que seguramente se deba a un error, fase que retorna al inicial enfado tras comprobar en las conversaciones de la calle que, efectivamente a todos nos toca pagar las casi 5.000 de más.

Aquí, precisamente es donde me planteo el momento de reflexión. Analicemos a qué puede responder la subida. Una ciudad no se mantiene de buenas intenciones, de eso estamos todos seguros. Pero el proceso normal de las cosas es, primero acceder a servicios para los ciudadanos, y después subir los precios. Aquí primero suben los precios y los servicios son los mismos. Perdón, miento. Las plazas de aparcamiento aumentan... pero en zona O.R.A. O sea, vuelta a pagar. Me reservaré para mis adentros la expresión popular que se utiliza en estos casos. Eso si, las nuevas plazas son con hermoso adoquinado tradicional aunque paradójicamente el aspecto de otras calles no sea muy adecuado, y no me voy a centrar en ninguna, porque por toda la ciudad las encontramos y no se parecen a la en estas fechas tan nombrada Plaza de la Madera, que ha quedado muy bien, todo sea dicho. A mí me toca pisar baches todos los días delante de casa y nuestra calle, por cierto, no está incluida en el plan de asfaltado. Pero, insisto, no daré nombres para no pecar de insolidario. Digo yo que no son estos argumentos adecuados para, de golpe, subir el impuesto de esta forma desmedida, aunque estoy de acuerdo que las calles las usamos todos. Al menos, y viene a mi memoria el malogrado Gila, “podíamos pagarlo a medias”, porque a nosotros también se nos desgastan los coches, en aquel memorable monólogo suyo sobre el “desgaste de patio”. Y si la cuestión es actualizar unos precios que resultaban obsoletos frente a ciudades de igual tamaño y población, háganlo de forma paulatina, que los salarios de la zona ni son como los de dichas ciudades, ni se actualizan a razón del 35 por ciento anual.

Con esto, la reflexión que lanzo al aire, sobre todo a los regidores municipales es la siguiente: ¿creen ustedes que este aumento desmedido de los impuestos municipales (luego vendrá el agua, la contribución, etc.) está en consonancia con la política de promoción del empadronamiento en la ciudad?. Yo creo que no basta con poner carteles en el consistorio diciéndonos que hay que empadronarse para poder acceder a servicios de ciudades de más de 20.000 habitantes. Estas últimas medidas creo que darán unos resultados adversos, como que mucha gente que nos habíamos empadronado en la ciudad, aun no siendo benaventanos, decidamos retornar administrativamente a nuestros pueblos para ahorrarnos unos durillos. ¿Es triste?. No lo sé, pero al menos debería hacerles repensar las cosas.

Un vecino de Benavente (de momento).

martes, 5 de diciembre de 2006

El rockero que desafió al imperio...segunda parte


¡QUE NO ME GUSTA EL ESCENARIO...Y ANDANDO!

¡Que no, que no, que no canto y no canto y no me toquéis los...no hombre, en menudos escenarios he actuado yo...que soy una estrella...habrase visto tamaña insolencia!. Estaría bueno. Aquí el estrella que tiene millones de “elepés” vendidos. Que ha salido en todas las cadenas iberoamericanas, y en los programas más importantes del mundo mundial, incluidos “300 millones” y “Gente Joven” en su sección de “Canción ligera”. Al intérprete más famoso del “Himno a la alegría”. ¿A mí me vais a poner en ese escenariucho de tres al cuarto sin resguardo de las inclemencias del tiempo?. No hombre, no...yo no mandé a mis “pipas” a luchar contra los elementos. ¡Y que no se me pongan farrucos los lugareños!. Hala, vengan esos euros y a Madrid, que ya estoy de montañas hasta los mismísimos. Y si no me dejan salir, que manden a la Benemérita, a la autonómica o a los GEOS si hace falta...eso es. ¡Pa progre...yo!

Supoño que esto podería ser un pequeño esbozo do que se lle pasou pola cabeza o bon de Miguel Ríos, despois da frustrada “Lampaza’s Experience”. (Especie de performance integrada no marco de ese Woodstock galego chamado “Summer Festival Party III ou IV, xa non sei...). Que o señor Rivers se pasou tres pobos non sería unha expresión adecuada ó caso, dado que se te pasas de Lampazas, caes a plomo. Mellor dito, estivo a punto de quedarse tres pobos antes, habida conta de que xa tiña ó parecer, 44.000 euros de vellón nas súas arcas, co cal xa se podía permití-lo luxo de negarse a actuar. Así o fixo, con grave risco para a súa saude, ignorante do animaliños que podemos ser por estas zonas. Eu, si vos son totalmente franco, non podo negar que deixei sair libremente a miña risa sarcástica (de todos é sabido que o evento lampaceiro non é plato do meu agrado). Por outra banda, quedou demostrado que, ás veces, os cartos non o poden todo. O todopoderoso Grupo Veiga viu como os caprichos de un cantante subido á parra, foron quen de deixalo en evidencia. Bueno, en evidencia xa fai tempo que queda, facéndose ver coma un gran filántropo “llegado de Indias”, mentras aproveita para facer negocio a base de estafar a catro pardillos. Sentino só pola xente que quería ver ó Rios, que se quedaron cun palmo de narices, e algún con sede de venganza...Eu houbera ido, en serio, pero levaría bocata e botellón...que cando queira prezos de cidade, voume directamente a Barcelona. E polo menos vexo a Sagrada Familia e o Barri de Gràcia.

¡Pero bueno, cómo podo ser tan desprezable! Dende logo este mundo estache cheo de desagradecidos...¿Cómo podo falar mal de quen nos achega “desinteresadamente” a cultura urbá ó medio rural? ¿Con qué dereito denosto a aquel que nos trae cada mes de agosto os “Festival Party”, as Go-Gos e os Boys máis cotizados das “Barcelona’s Nights”, os cubatas a 6 euros, as mellores actuacións musicais e incluso o caos circulatorio da mesmísima Diagonal traspasado a unha estrada da Diputación Provincial?. Si señor, somos urbans por dos dias ó ano...¡Coas grandes estrelas da TV ó alcance das nosas mans!. Lampaza’s Transfer, terían que chamarse os do “cuén-ta-me-que-te-pa-só” se por unha casualidade chegaran a ser invitados ás festas do Veiga...ai!. Xa lles gustaría. Pero iso si, para entón o Concello construiria un templete “con hermoso frontón, columnas jónicas, hermosas cariátides, bóveda de nervadura en apretado haz”, fabricado en formigón armado sin chorar o cemento, ferro de 20, incrustacións de mármol de Lóuzara e zócalo de pizarra tipo “filita roja” por suposto. A ver entón que musiquillo de merda ten bemoles para vir agora a dicir que “en este escenario no actuamos”. ¡Eh! E con iluminación a tope...sonido dixital e a madre co inventou. Todo chegará, de momento Lampazas está cada día máis preto gracias á Autoestrada do Carballal, ou como queira que se chame a nova via de comunicación. (Ainda que noutros sitios haxa que entrar con zancos).

¡Ai! ¡Como me doe este Concello! Se o Grupo Veiga ten moitos cartos, eu doulle ideas. Mire: nos anos 30, os emigrantes de Samos xuntaron cartos entre todos para facer unha fonte. A que hoxe, 70 anos despois , está na praza do pobo e reza “Los hijos de Samos en Buenos Aires”. Se temos en conta que isto foi en 1936, ten bastante máis mérito que outras demostracións de poder económico. Ademáis, a auga que bebemos nesa fonte non a cobraron os ditos “Hijos de Samos” a 6 euros o vaso para resarcirse do gasto. Outros tamén pagaron a torre do reloxo. Polo menos dá a hora, tamén de forma gratuita. E ámbolos dous son bens públicos, de tódolos samonenses. Algún dirá que os cartos de cada un gástaos como lle dá a gana. E con toda a razón. Pero polo menos non facerse ver como o excelso benefactor da plebe. Bueno, non falarei máis, que non gusta...que llo pregunten a “Os Tonechos”.

O único que nos queda é que, dentro de 25 anos, cando o Concello de Samos non teña ningún habitante (non esaxero, collede a evolución da poboación de 1910 ata 2000 e facede un cálculo aproximado en 2025), canto esté baleiro, cando só haxa toxos e restaurantes que abran as fins de semana, teremos un autobús do Inserso que nos traerá dende Sarria á “Summer Festival Party XXV ou a que sexa) a tódolos velliños que quedemos, porque en Samos tampouco haberá residencia de anciáns...hala, calei.

¡Ah! Esquecíame duna cousa...o ano pasado recomendeille ó Grupo Veiga que se fixera cun traductor de galego, tendo en conta que o “Flyer” da festa parecía a tarxeta de visita da Torre de Babel. Visto o cartel deste ano, confirmo o cambio pero o tal traductor debe de ser rumano polo menos. Encima, este ano sen presentación de disco...bicos.

viernes, 1 de diciembre de 2006

El rockero que desafió al imperio...


Miguel Ríos se negó a actuar en Lampazas

El rockero, que alegó falta de seguridad por la lluvia en el escenario, fue increpado

VÍCTOR L. VILLARAB . SAMOS

. Las fiestas de la parroquia samoense de Lampazas finalizaron ayer rodeadas por el escándalo,al negarse a actuar el rockero granadino Miguel Ríos. El cantante alegó que no era seguro subirse al escenario con la lluvia y la niebla que se registraron ayer por la noche en la zona.

El rockero había llegado al hotel Alfonso IX de Sarria alrededor de las nueve de la noche y tenía programado cenar en este establecimiento antes de salir para Lampazas, donde tenía previsto iniciar el concierto pasada la medianoche. Sin embargo, poco después salía con su equipo hacia Lampazas y tras comprobar el lugar del concierto le comunicó al promotor de la fiesta, el empresario samoense afincado en Barcelona Jaime Veiga, que no iba a actuar. De forma inmediata el equipo técnico comenzó a desmontar la megafonía ante la sorpresa de los presentes, que todavía no eran muchos porque faltaban varias horas para el concierto.

La actitud de Miguel Ríos provocó el enfado de los presentes que le increparon y montaron una sentada para evitar que la furgoneta en la que viajaba el cantante con su equipo pudiese salir de Lampazas. Sólo la intervención de Jaime Veiga, visiblemente afectado, hizo que los protestantes desistiesen de su postura y permitiesen a la furgoneta continuar viaje.

Que reviento, coño!


Contener la risa o como sufrir dolores de estómago.

A lo largo de nuestras vidas, cada día que pasa, en el trabajo, por la calle, en la consulta médica, en la Agencia Tributaria o en el autobús. Son cientos de ocasiones en las que, por una razón u otra, nos vemos obligados a hacer un verdadero esfuerzo por contener la risa. Esa risa nerviosa que, a medida que van pasando los segundos, se hace verdaderamente incontenible. Que empieza por un pequeño bufido, continúa con una salida incontrolada de aire por la nariz, y que termina en espasmos y movimientos convulsivos de hombros y cabeza.

¿Quién no recuerda esa caída en la calle delante de nuestros ojos? Ese auténtico ejercicio de gimnasia deportiva que realiza el viandante que nos precede antes de comprobar el estado del baldosín con sus narices...ese escorzo, esa figura de patinaje artístico (“Doble mortal hacia atrás, doble loop hacia la izquierda...bueno, le falla un poco la finalización”). Es penoso, el morrazo puede ser de campeonato, pero no podemos evitarlo, mientras le ayudamos a levantarse la risa se nos escapa entre dientes: “Vaya por Dios hombre(jjijijij)...que caida más tonta (jijijiji)...si es que esto es una vergüenza como tienen las aceras, la culpa es de quien les vota...” “Que razón tienes hijo...es que nos tienen esto fatalmente...y yo que estoy operado de hace un mes!”. Realmente penoso, pero ya no hay manera de contener la risa.

Este es el ejemplo más usual, junto con el de la señora que resbala en el supermercado rodando por el suelo junto a vituallas varias, cual grácil menestra. Aquí se unen dos elementos: la recogida selectiva de las citadas vituallas y la llegada de los típicos conocidos que vienen a confirmar el accidente: “Ay Mari, por la Virgen, pero cómo has hecho, reina?”. Ese es el momento de salir corriendo a reírse detrás del mural de los yogures.

De todos modos, el hecho de ir sólo o acompañado influye mucho en la capacidad de aguantar la carcajada. Y dentro de los posibles acompañantes hay unos que influyen más que otros. A mí me pasa con mi hermano. En estos casos no puedo ni mirarlo. Él sin embargo tiene una envidiable capacidad de aguante, lo que provoca situaciones comprometidas, al menos para mí. Pone una cara seria y cuando la víctima no mira, realiza un pequeño movimiento de boca que hace que mi diafragma se convulsione de tal manera que impele una sacudida a mis pulmones que hace que el aire se expulse por los orificios que en ese momento estén abiertos. Si tengo un pedo a punto, la situación es, si cabe, todavía más comprometida. A veces llego a creer que me sale aire por las orejas. En fin…un besazo para el y un saludo para todos. Y continuará…

Septiembre de 2005

Summer Festival Party II...iste é vello

SUMMER FESTIVAL PARTY II!! Y EU CON ESTOS PELOS!!

Hey, hey, hey. Summer Festival Party II en Lampazas-Samos (Lugo). Si amiguitos, será 3, 2 o 1, tu y yo lo sabíamos, coño. Un ano máis, o Concello de Samos, dentro do seu incrible programa promocional da cultura autóctona (P.P.C.A.), en colaboraçao con Jaime "il padrino" Veiga, organizou no marco incomparable de Lampazas, a máis de 1.300 metros sobre o nivel do mar, unha nova edición do incrible Summer Festival Party II, pero este ano todavía máis incrible, xa que aproveitando a ocasión, e sempre procurando resaltar ó maximo a cultura galega (véxase o cartel: "Los del Rio", "Naim Thomas", "O Rocio"...só faltaba Milladoiro), dicía que aproveitado a ocasión presentouse "O CD DE LA MUÑEIRA DE LAMPAZAS (sic)", composta polo excelso prócer da cultura galega X.Luis Foxo, o que, por certo foille erixido un busto no Courel.

Pois nada, nenos, sinto ter escrito aqueloutro artigo sobor das festas populares. Non pasaron nin 10 dias cando foron acaladas as miñas protestas con este magno evento que xa se ven celebrando dende fai varios anos en Lampazas. Si señor, eso son festas, como as de calquer cidade, carallo! Incluido os prezos das copas, segundo me dixeron...Xa non podo durmir pensando no Summer Festival Party III. Con qué nos sorprenderán o ano que ven? Pocholo, Tamara, Leonardo Dantés? Por suposto, que non falte "O Rocio", esa mostra de galeguismo profundo, de respeto ás nosas raices, á nosa cultura e á nosa lingua. Menos mal que ainda quedan mecenas no mundo dispostos a facer boas festas e de paso...en fin, que Deus Todopoderoso confunda a miña lingua. Por certo, que contrate a alguén que sepa escribir galego para facer os carteis...Hala, unha aperta a todos. Je, je, je......

Ramón Real 2003.

Estou ata o carallo desta televisión...

Pois si, xa non sei que poñer. A ver. A Telecinco, si esta pon algunha peli boa a ver..deixa que..nada, os de sempre poñendo a parir a os outros de sempre. Antena 3, debate sobre si fulanita lle puxo os cornos a menganito que á súa vez estaba liado con citanita. A primeira tamén do mesmo, e por si fora pouco “Cine de Barrio”. A Telegaita con Gayoso e os gaiteiros de sempre, cantano “Apagha o candil”, con Boney M. e “Los del Rio”.

Cando eu era rapaz, só tiñamos unha. Si. Era “A tele”, o primeiro canal de Televisión Española. Non había problemas para pelexarse polo que querías ver. Tampouco te pelexabas polo mando porque tampouco había mando. (E iso que eu sempre oín dicir que cando vivía Franco “si que había mando”). O que si había era un “estabilizador”, especie de caixa gir con un interruptor que se puña vermello si estaba encendido. Este era necesario debido a que a corrente eléctrica chegaba de xeito pouco estable. En palabras dos vellos: “ou había un ronquiño ou viña un golpe de Fenosa. (Éranche uns anos de “golpes” aqueles 80). E así ibamos tirando, con “300 millones”, “Un, dos, tres, responda otra vez”, “Heidi”, “Marco” e “Mázinger Z” (o mellorciño da tele).

E diredes, “joder, este vai de progre dos anos 70, pero si nos 80 a tele xa era a bomba”. Xa, pero en Samos, a evolución da caixa tonta viña con 156 anos de retraso. Foi a mediados dos 80 cando se nos puxo o “repetidor”, para ver a 2ª cadena (permítaseme aproveitar para dicir que é o único bo que queda no panorama televisivo actualmente, ainda que teño que recoñecer que pode resultar agradablemente soporífera). E era o ano 90 polo menos cando escomenzamos a vé-las cadeas privadas e a TVG (canal da Xunta de Galiza que ofrecía westerns en galego, gaiteiros, mensaxes de Fraga no Nadal e fútbol de 2ª B). Así que a miña nenez foi como a de “Cuéntame que te pasó”, xa que en Madrid iban con 15 anos de adianto. (En serio, as carteiras, pantalons cortos, calcetíns e trenkas que levan os protagonistas levabámolos nós cara 1979-80. Por certo, quero facer unha homenaxe ós “ringos”, prenda abrigosa onde as haxa).

Pero centrémonos no tema a tratar. A TV. Si. Por aquelas viamos a Kiko Ledgard ou posteriormente a Mayra Gomez Kemp (que nomes, que apelidos, por Deus. Agora os presentadores chámanse Alonso Caparrós, Liborio García ou Juan Imedio), en “Un, dos, tres”. As aventuras de un heroi local que roubaba ós ricos para darllo ós pobres: “Curro Jiménez”. E que dicir dos dibuxos xaponeses, eses que hoxe botan 15 dias para rematar unha pelexa?. Daquela as misións eran chegar e encher, como se soe dicir. Ahí saía o Koyi Kabuto co Mazinger e poñía ós malos a andar, xunto con Afrodita A, non nos esquezamos (o papel da muller sempre destacado, por certo, vaia par de “misiles”). Pero todo na mesma tarde. Igual que o “Equipo A”, o “Halcón callejero” ou por suposto “El coche fantástico”.

Catrocentas misións nun día e sin morrer ninguén a pesar das tremendas “balaseras” que se armaban. Pero bueno, despois desta parte simpática hay que dicir que a tele era “cultura”. Había debates, había entrevistas á xente...¿Canto hai que non vedes entrevistar a alguén por algo que fixo?. E que dicir da ternura de “Verano Azul”. Por Deus, cantas bágoas pola morte de Chanquete. E ano tras ano o tio morrendo e a dichosa pintora arengando a aquela pandilla de adolescentes pirados (nós non eramos así, aqueles rapaciños seguro que coñecían o LSD, e ainda por riba o “rubito” agora é policia...ver para crer).

Así foi como, pouco a pouco, a tele foi evolucionando cada vez a peor. Cada vez máis programas “varieté”, que só saben regodearse na vida privada de catro famosillos de merda. Famosos que, por certo, obteñen pingües beneficios por este feito.

Pero o punto de inflexión, o momento da morte da TV ocorre para min co nacemento de “Gran Hermano” (e de tódalas secuelas televisivas de tan deleznable programa). Resulta que todo comeza como unha experiencia distinta. A TV ó servizo do voyeurismo máis patético. Pero vemos, despois de 5 ou 6 edicións, que toda esa caterva de impresentables que aparecen no programa son agora documentados contertulios de calquera mesa de “dewater”. Pero vamos a ver...¿con qué dereito saen falando de que se respecte a súa intimidade 20 ou 30 gilipollas (con tódalas letras), que se adicaron a pasearse diante dunha cámara 24 horas seguidas para ver si gañaban 20 kilos?. Non os soporto. Ademáis cada vez quédame máis claro o criterio de selección dos concursantes: os máis descerebrados, os máis imbéciles e as tías máis salidas que se poida. Ah?, se hai un violento, un gay e unha lesbiana, mellor que mellor...todo vale para alimentá-lo morbo da xente que, lamentablemente ¡¡PEDIMOS ESA TELEVISIÓN!!.

Porque si, señores, a TV ofrece o que lle pedimos. Si o poñen está claro que é porque nos gusta. É a base da guerra de audiencias. Por si fora pouco, a nova variedade de concurso é aquela que mete a dez famosillos vidos a menos ou medio mortos de fame nun concurso con outros dez “frikis” a sacarse os ollos por outros 20 kilos. Deusss...¡QUE MERDA DE TELE! (tiña que dicilo). Esperemos que isto cambie algún día, ainda que o vexo seriamente difícil. Estou convencio de que si nos ofreceran outra cousa, estaríamos disposta a vela. Ó paso que vamos, senón, chegará o 2025 e haberá máis xente de Gran Hermano que da Facultade de Periodismo. Pois nada, a pechá-las facultades.

Novembro 2004.

Predilectamente afillados ou filladamente predilectos?

Aínda non estaba todo por ver, señores…

Cando un leva tempo vivindo tódolos veráns dende fai uns anos para aquí unha sorte de experiencia circense en Samos, consistente en ver como dende o Excelentísimo Concello se abandeiran as magnas festas de Lampazas, traídas a golpe de talonario, patrocinio de insignes marcas comerciais e pago de consumicións a prezos “Europeos”. Cando un cre que o concepto de cultura popular e promoción para a recuperación das romerias que van desaparecendo caeu no mais profundo esquecemento, habida conta de que se promocionan romerías e peregrinacións que son “unha tradición de toda a vida”. Cando xa pensábamos todos que se tocara o teito “cultural” do agosto samonense co “Rocio”, os “Summer Festival Party” e as diversas actuacións, todas elas expoñentes claros do respecto á cultura do noso pais, todavía as nosas autoridades municipais tiñan reservado o mais grande acontecemento acaecido no noso Concello dende a inauguración do Mosteiro por Franco no 1960. O nomeamento de Jaime Veiga como Fillo Predilecto do Concello. Sinxelamente, quedo sen palabras. Cada un que reflexione para si...se pode.

Pero partamos dunha base para discutir o tema. ¿Cal é o concepto maioritariamente aceptado de fillo predilecto?. Porque logo estarán as consideracións persoais que cada un poida ter. Pero polo que vin por ahí, na maioría das cidades noméanse fillos predilectos a todos aqueles que, sendo nacidos nelas, destaquen de forma extraordinaria por cualidades ou méritos personáis ou por servizos prestados en beneficio ou honra dese lugar e que alcancen consideración indiscutible pola poboación de forma xeral. Creo que non me aparto do que máis ou menos calquer cidadán pensaría sobre o que debe de ser un fillo predilecto. Só nos quedaría ver se neste caso se cumplen algún dos requisitos. O nacemento no Concello non o poñemos en dúbida, polo menos de momento, se Lampazas non decide separarse de Samos tendo en conta o seu importante repunte socioeconómico. As cualidades ou méritos personais digamos que son o concepto máis difícil de determinar. Ahí podería entrar de todo: literatura, pintura, escultura, deportes, cine, teatro…en fin. Desenrolo empresarial, tamén. O dos servizos prestados si que é totalmente claro: que me digan que servizos ou que aportes sociais fixo ese señor ó Concello aparte de que lle construan unha estrada nova a Lampazas. ¿Exactamente onde está o seu carácter filantrópico?. Que alguén o expoña por favor. Por último, o extremo de consideración pública vámolo deixar aparte. Grazas á opereta que se monta en Lampazas anualmente, agora o nome de Samos sae no chascarrilo e na burla de barra de bar ou no comentario cachondo de cola de espera. Moitísimas grazas señores, por conseguir que moitos que nos sentíamos orguiosos de ser Samonenses agora nos avergoñemos de tal condición.

Quixera rematar con unha lembranza para todos aqueles que, merecendoo moitísimo mais, non foron nomeados fillos predilectos ó longo da historia. Algúns deles, dun xeito filantrópico e con grande esforzo, quedarán para sempre honrados na fonte do pobo, na inscripción que reza “Los hijos de Samos en Buenos Aires”. Eses si serán para nos os auténticos Fillos Predilectos…por sempre.

Un Samonense ferido no orguio.

Pois aquí estamosss....

Bon dia, rapaces e rapazas, nenos e nenas...benvidos ó noso blog. Falaremos de todo, de Benavente, de Samos, dos impostos, dos políticos...das festas de Lampazas, como non. Hala...empezaremos de seguido